Liefde in tijden zonder tijd

Nooit was er zoveel tijd als nu. En toch weerklinkt altijd weer zo
snel: "sorry, nu net geen tijd!" Als een sluipende epidemie heeft de
haastige tijd zijn intrede gedaan: tempo en turbo. En in het nieuwe
millennium kwam er ook nog de stimulant, die meerdere taken
tegelijkertijd uitvoert...
Wie kan nu nog - met zo weinig vrije
tijd! - "dé goede partner voor het leven" vinden? Liefst bliksemsnel,
dankzij de virtuele wegen van datingsites! Dit boek wil wegen en omwegen
tonen naar een nieuwe tijdscultuur. En het is ook als een atlas, die
voor het hunkerend hart, soms zo onstuimig, de wegen naar het land van
de liefde in kaart brengt.
Want de techno-tijd is niét de goede
nieuwe tijd van de mens: steeds sneller en efficiënter vooruit. De
natuurlijke tijd van de mens is, nog al-tijd, de tijd van de natuur: een
ritmische tijd, met terugkeer, ook met bv. de terugkerende nachtrust.
Zijn biologische klok - die letterlijk op zonne-energie werkt! - regelt
ook ritmisch alle levensfuncties van de mens. Een andere omgang met de
tijd wordt dus dé uitweg uit de moderne impasse met deze tijd.
De
chrono-tijd is de werktijd van handelen, verhandelen,...: van
activiteiten zonder tijd om te leven, wel om te produceren. De echte
tijd van de mens is de tijd, waarin hij ten volle leeft: zijn ware
lééf-tijd vervullend bereikt én beaamt (en dus niet alleen de jaren
optelt, al dan niet tegen zijn zin). Die echte tijd lijkt en is nu als
een pauze-tijd geworden, die wel vele vormen en variatie kent van meer
dan één bedrijvigheid: schenken. Want schenken is dé bedrijvigheid, die
mensen met het leven en met elkaar verbindt. Ja welk werk-zaam leven is
dit, dat de wereld en de samenleving (weer) mooi en goed maakt, ook al
produceert het geen technische vooruitgang. Zulk leven schept cultuur.
Het is een kunst!
Dit boek is een handboek, geen werkboek, wel een
speelboek,... ja een kunstboek: om als levenskunstenaar concreet, binnen
de grenzen van elk modern bestaan, met begeestering dit
levens-leitmotief uniek gestalte te geven. "Neem uw tijd... om u tijd te
schenken!..." En het motto is hier: "ik heb geen tijd om mij te
haasten..." Zo brengt dit boek vele wegen, zo dikwijls verborgen wegen,
in kaart... als een ontdekkingsreis naar de schoonste landschappen op
aarde: de landschappen van liefde en vriendschap, met heuvels en dalen,
met nestelplekken en schuiloorden van veilige geborgenheid. Met het
hemels geschenk van die verrukkelijke schoonheid: "...als gij mij
beroert, word ik mooi..." (Hooglied).
Zo gelukt die groei tot
echte levenskunstenaar uitsluitend als een tussenmenselijke groei: in
het leren (zich) schenken, dat uit "gij'-gerichte daden bestaat. En: Dit
schenken vindt zijn voltooiing in de erotische liefde en vriendschap.

Zulke ontmoeting - alleen de mens is hiertoe bekwaam! - laat
mensen wederkerig groeien tot zacht zinderende beminden, begaafd met
"een stem, die beroert en een hand, die spreekt" (Clerguet). Zulke
ontmoeting is openbaring: het (h)erkennen van "de belofte van een
gelaat" (Lévinas), het op-blikken naar het Schone, dat zich zo goddelijk
openbaart in dit menselijk gelaat. Het is de groei en de bloei van die
grootste mensenliefde, die alleen maar uitnodigt tot schenken, elke dag
opnieuw, in kleine en grote goedheid.
Het Schone en het Goede
worden zo in zovele vormen beminnelijk geschonken: een blik, een
glimlach, een liefkozing, een knuffel, een hand, een arm, een boek of
een bloem, een koffie, een thee, een bier, een wijn,... vertrouwen,
eerbied, levenslust, levensdromen, moed en weemoed, intimiteit en
geborgenheid, vergiffenis en verzoening,...
En dit alles met
tedere aandacht en vooral met tijd, vrije tijd!
Het echte leven is
samen leven: erotisch samenleven. Het is het echte levenswerk, een werk
vol dromen: hét droomwerk, dat aan minnende mensen hun werk-elijke
lééftijd schenkt, in lengte van dagen én nachten, ... van jaren:
gelééfde jaren.